แชร์ประสบการณ์เรื่องเล่าจากรุ่นพี่ สู่บทสรุปในทิศทางของเดอะบอสส์ในปีนี้

อ.วิสุทธิตอนผมเรียนเดอะบอสส์ ผมอยู่ในช่วงลอนช์น้ำมันตราองุ่น ผมก็ไปหาคุณพิเชษฐ์ที่เรียนบอสส์รุ่น 2 มาด้วยกัน ถามเค้าว่าจะช่วยอะไรผมได้บ้าง เค้าถามรายละเอียดแล้วขอไปชมโรงงาน พอไปดูเค้าก็บอกใช้ได้ดูเป็นเรื่องเป็นราว เค้าก็ถามว่าจะขายยังไง จำนวนเท่าไหร่ แล้วเค้าก็หักคอผม ขาย 18 บาทได้มั้ย ผมยังจำได้ ปกติขาย 26 ถ้าขาย 18 จะให้องุ่นเข้าไปอยู่ในทุกๆ พื้นที่ในห้างโรบินสัน ตอนนั้นเค้าก็มีแคมเปญ มีแสตมป์โรบินสัน โด่งดังมาก แม้กระทั่งเคาท์เตอร์เสื้อแอร์โรว์ ก็จะเอาน้ำมันองุ่นไปวางให้ ล็อตแรกสั่ง 4 พันหีบ ผมขาดทุนแต่ก็กัดฟัน มองว่าเป็น INVEST แทนที่จะเป็นขาดทุน สรุปว่าล็อตแรกขายหมดไม่กี่วันก็สั่งล็อตที่ 2 อีก 4 พัน องุ่นก็เกิดจากโรบินสันทันทีในเดือนแรก น้ำมันโนเนมขาย 4 เดือน 5 หมื่นหีบ คุณต้องโฆษณาเป็นสิบล้านนะ นี่โรบินสันทำให้ 2-3 หมื่นหีบนี่แป๊บเดียวเกิดเลย องุ่นก็เป็นที่รู้จัก นี่คือเพื่อนเดอะบอสส์ช่วยกัน มีศักยภาพขนาดนี้

อ.พิเชษฐ์ด้วยความที่อาจารย์วิสุทธิได้รับปริญญาดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ทางด้านการตลาดจากรามคำแหง ต้องเรียกด็อกเตอร์ สองนักการตลาดมาเจอกัน คนหนึ่งเป็นร้านค้า อีกคนเป็นเจ้าของสินค้า ไม่ได้นั่งคนละฝั่งของโต๊ะ แต่เรานั่งฝั่งเดียวกัน เพราะเราเป็นเพื่อนเดอะบอสส์ด้วยกัน แล้วใช้ประสบการณ์ทางด้านการตลาดมาทำกิจกรรมร่วมกัน ภาพที่เกิดขึ้นในทางการตลาดคือ มีน้ำมันถั่วเหลืองตราองุ่น ไปตั้งโชว์อยู่ที่เคาท์เตอร์ต่างๆ ในห้างสรรพสินค้าชื่อดังในตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นแอร์โรว์ วาโก้ หรือเคาท์เตอร์เครื่องสำอาง เดินไปที่ไหนก็เจอ นักการตลาดดูแล้วตกใจ ลูกค้ายอมรับ ขายกันเป็นหมื่นหีบ นี่คือความมหัศจรรย์ของการตลาด ไม่ได้โฆษณาอะไรเลย นี่คือการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

เนื่องจากเราคบกัน เกื้อกูลกัน ด้วยวัยในตอนนั้นคือ 30-40 โดยประมาณ พลังสูง เราเป็นพวกไขว่คว้าหาความรู้ เราเจอกันเราก็คุยความรู้กัน ถกกันหลายเรื่อง สมัยนั้นไม่รู้หรอกว่าเค้าเรียกกันว่า เปิด Forum เราทานอาหารที่โรงแรม เราคุยกันถึงตี 1 ตี 2 เรามีกลุ่มฝ่ายผลิต กลุ่มฝ่ายบริหาร กลุ่มการเงิน แล้วก็กลุ่มบุคคล แบ่งเป็น 4 กลุ่มโดยไม่มี Organization แต่มีหัวหน้ากลุ่ม อ.วิสุทธิเป็นกลุ่มผลิต ผมเป็นหัวหน้ากลุ่มบริหาร

แต่ละกลุ่มมีการสัมมนาวิชาการเรื่อยๆ เป็นการแชร์ความรู้ เราได้ความรู้มากมาย อันหนึ่งที่สำคัญและได้ประโยชน์มากๆ เลยคือ ยุคนั้นมีหนังสือ Third wave เริ่มเป็นภาษาอังกฤษ จนมาเป็นภาษาไทย บางคนไม่ชอบอ่าน เพื่อนก็มาอ่านแล้วเล่าให้ฟัง จนกระทั่งกลุ่มเราเข้า Third wave เป็นกลุ่มแรกๆ ผมเอา Third wave เข้าโรบินสัน คุยให้ผู้บริหารฟัง

อ.วิสุทธิเรียกว่าเป็นการสั่งสมวิชาการ อีกตัวอย่างหนึ่งคือ ช่วงที่เศรษฐกิจที่ดินบูม ผมสนใจซื้อที่ คุณปรีชาก็ดูเผื่อ ถ้าแปลงใหญ่ก็มาจอยกัน ปรากฏว่าคุณปรีชาไปได้มาแปลงหนึ่งริมแม่น้ำนครชัยศรี 10 ไร่ ราคาไร่ละ 2 ล้าน รวม 20 ล้าน เค้าบอกว่าคุณวิสุทธิ คุณมีความผูกพันกับแม่น้ำสายนี้มากกว่าผม ผมอยากให้คุณ คุณเอามั้ย ผมก็สนใจ เขาขายผม 20 ล้าน ซักพักผมไปสำรวจ ที่ดินนี้ราคาไร่ละ 4 ล้าน เค้าได้มา 2 ล้าน แล้วเค้ายกให้ผม แปลว่าเค้ายกอีก 20 ล้านให้ผมนะ คือราคามันควรเป็น 40 ล้าน แต่เค้าไม่บวกอะไรเลย นี่คือความเป็นเดอะบอสส์ที่เกื้อกูลกัน

คุณปรีชา ที่คุณวิสุทธิพูดมันคือผลพวง แต่เหตุคือส่วนหนึ่งมาจากหลักสูตรของอาจารย์หลุย มันทำให้รู้สึกดีมาก เป็นความรู้สึกที่ปรารถนาดีต่อกัน พอมาเรียนแล้วเรารู้สึกห่วงใยกัน เราเห็นอะไรแล้วรู้สึกอันนี้มันมีประโยชน์กับคนนั้นนะคนนี้นะ เราช่วยกันมอง แล้วก็มีวัฒนธรรมอันหนึ่งที่เกิดในกลุ่มพวกเรา ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันเกิดจากหลักสูตรหรืออะไรก็ไม่ทราบ มันเป็นวัฒนธรรมของการให้ เป็นการให้แบบไม่ต้องระวังตัวด้วยนะ มันเกิดความคุ้นเคย เกิดความสนิท อย่างที่สุภาษิตจีนบอกไว้ว่า “คนเราจะมีค่าเมื่อรู้จักกัน คนรู้จักกันจะมีค่าเพิ่มขึ้นเมื่อรู้ใจกัน” เรารู้ใจกันมาก เวลาเราเจอกันก็จะถ่ายเทความรู้ข้อมูล ไม่มีความลับต่อกัน ไว้ใจกันได้ เราจะคอมเมนท์กัน เตือนกันอย่างสนุกสนานและมีความสุข ผ่านตรงนี้มามันไม่ง่ายนะ คนเราอยู่ด้วยกันมักจะระวังตัว พอผ่านหลักสูตรนี้ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นผมไม่ต้องระวังตัว รู้สึกว่าเงินคุณวิสุทธิ คือเงินผม เงินคุณพิเชษฐ์คือเงินผม ทุกข์ของผมคือทุกข์ของเค้า ทุกข์ของเค้าคือทุกข์ของผม เราไม่อายที่จะบอกว่าคุณช่วยคอมเมนท์ผมหน่อยสิ ผมมีข้อบกพร่องอะไรบ้าง เรื่องแบบนี้มันไม่มีเปลือก เป็นแก่นแท้ที่เราอยู่ด้วยกันได้ ตรงนี้ผมคิดว่าหลักสูตรหรืออาจารย์นี่แหละที่กะเทาะเปลือกเราออก เราก็อยู่กันยิ่งกว่าพี่น้องอีก พี่น้องบางทียังมีขัดคอกัน มีอีโก้ต่อกัน บางทีก็มีแก่งแย่งชิงดีกัน บางทีแย่งกันเก่งก็มี การแข่งกันเก่งอาจจะอิจฉากันเล็กๆ ในครอบครัวก็ได้ อันนั้นคือธรรมชาติของครอบครัวใหญ่ ซี่งอาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ แต่เพื่อนเราตรงนี้มันไม่มี แล้วก็ไม่เกี่ยวกับแต่ละคนทำธุรกิจคนละอย่างด้วย อย่างผมกับคุณอดิศร พวงชมภูก็ธูรกิจคล้ายกัน ในกลุ่มที่เรียนมันก็มีหลายวงนะ รักกันมากอาจจะมี 10 คน รักพอสมควร 20 รุ่นผมมี 30 คน คือวงแรกเนี่ยมี Connection อย่างดี วงที่สอง มีอะไรก็ถึงกัน วงในจริงๆ ถือว่าฝากผีฝากไข้กันได้ ผมสั่งลูกเลยนะว่าถ้าผมเป็นอะไรไปเรื่องนี้ปรึกษาคุณวิสุทธินะ เรื่องนี้ปรึกษาคุณพิเชษฐ์นะ ตรงนี้ผมคิดว่ามันมีคุณค่าที่สำคัญมาก คุณจะไปปรึกษาใครล่ะที่คุณไม่รู้สึกอายหรือกลัว คุณปลอดภัย คุณไว้ใจได้ ผมเจอเพื่อนมากมายในสังคมหลายกลุ่ม แต่ไม่มีตรงนี้ บางคนเราก็ต้องระวังระดับนึง เพื่อนกลุ่มนี้ไม่ต้องระวังอะไรเลย ผมคิดว่าสิ่งที่หล่อหลอมส่วนหนึ่งคือหลักสูตร และไม่รู้ว่าอาจารย์ฝังชิพอะไรเอาไว้ให้เรา ผลิตผลมันคือย่างนี้

ก่อนหน้านี้ผมรู้จักคุณพิเชษฐ์มาบ้างในลักษณะคู่ค้า ผมรู้สึกเหมือนว่าเค้าจะกินผมด้วยซ้ำ เค้าก็อาจจะมองผมว่าเป็นลูกไล่ของเค้าก็ได้ แต่พอเราผ่านตรงนี้มา รู้สึกได้เลยว่าเราเป็นพวกเดียวกัน เราจะประสานประโยชน์ให้กันได้ยังไง เราจะถ่ายเทความรู้ได้ยังไง ไม่เคยคิดร้ายต่อกัน อันนี้คือสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ละคนก็มีอายุ ประสบการณ์ มี Success ของตัวเอง ตรงนี้คืออีโก้ด้วย บางทีเราจะเตือนกัน กว่าจะเตือนได้ต้องใช้เวลา 3 เดือน 6 เดือน หรือปีนึง จะทำยังไงไม่ให้เพื่อนกระทบกระเทือนความรู้สึก ผมถึงอยากจะดึงหลักสูตรให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม อาจารย์หลุยเป็นด็อกเตอร์ทางด้านจิตวิทยา บนความเรียบง่ายของหลักสูตรมันมีอะไร ผมไม่รู้ว่าอะไรคือเหตุ แต่ผมบอกผลได้ ผมอยู่ในสังคม ผมเรียนเดอะบอสส์ตอนสามสิบกว่า แล้วผมก็ไปเรียนหลักสูตรอื่นๆ อีก ผมก็อยู่ในสังคมแถวหน้าของประเทศ ผมพบว่าผมรู้จักวางตัวให้เป็นที่รักของคนรอบข้างได้ ด้วยหลักสูตรนี้ UNO ผมก็เรียนมา ให้เป็นอะไรผมก็เป็นได้ หลายคนคุยกับผมบอกผมคุยสนุก ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้คุยสักคำ แค่ผมบอก “อ้อ หรอครับ” เค้าบอกคุยกับคุณปรีชามันจังเลย ผมว่าหลักสูตรนี้ทำให้ผมเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น

อีกตัวอย่างหนึ่งคือตอนวิกฤตปี 40 ผมลำบากมาก ผมมีความจำเป็นต้องใช้เงินก้อนโต เพื่อมาปลดล็อค ปีนั้นไม่มีใครมีเครดิต คุณวิสุทธิก็ไม่มีแต่เค้ามีหุ้น เอาหุ้นของตัวเองไปเพดในแบงค์แล้วเอามาให้ผมยืม แล้วผมก็ปลดล็อคของผมได้ เรื่องแบบนี้ถามว่าถ้าไม่ใช่คนรักกันจะทำให้กันหรือ พอผมได้เงินคืนมาก็เอามาคืนคุณวิสุทธิ แต่พีเรียดนั้นสำคัญมาก นั่นคือจุดรีเซ็ทของชีวิตผมและครอบครัวด้วยซ้ำ สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เกิดมาได้ง่ายๆ ย้อนกลับไปที่คุณวิสุทธิพูดเรื่องที่ดิน ผมคิดว่าที่ดินแปลงนั้นมีความหมายกับคุณวิสุทธิมากกว่า แม่น้ำสายนั้นผูกพันกับเค้าๆ โดดน้ำมาตั้งแต่เด็ก โรงงานก็อยู่ที่นั่น มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเค้า นครชัยศรีกับผมไม่เกี่ยวอะไรกันเลย ถ้ามองเม็ดเงินผมขายเมื่อไหร่ก็ได้ 4 ล้าน 4 ล้าน 5 ด้วยซ้ำ แต่มันไม่ใช่เรื่องเงิน

อ.พิเชษฐ์ อยู่ที่มองมุมไหน ถ้ามองในเรื่องเงิน ทุนนิยม หรือมองในแง่มิตรภาพ ความเหมาะสม เหมือนคุณสุภาพสตรี หมวกใบนี้เหมาะกับคุณ ใส่แล้วเจ๋งมาก แล้วเราจะเก็บไว้ทำไมก็ให้เค้าไปสิ ถ้าคิดถึงทุนนิยมจบเลย มันคือ Attitude ในหัวเรา เราจะคิดได้หรือไม่ก็อยู่กับความสัมพันธ์ลึกๆ ข้างในของ

คุณปรีชาเงินคุณวิสุทธิผมก็เสียดายเท่ากับเงินผม มากกว่าด้วยซ้ำ บางทีผมก็ค้าน

อ.พิเชษฐ์ ในฐานะเพื่อน คุณปรีชาคอยดุคุณวิสุทธิอยู่เรื่อยในเรื่องใช้เงิน ดุยิ่งกว่าภรรยาคุณวิสุทธิซะอีก เวลาคุณวิสุทธิใช้เงินมากๆ คุณปรีชาจะคอมเมนท์ ทำไมใช้เงินแบบนี้

เท่าที่เราทราบรุ่นอื่นๆ ก็สนิทกันแบบเรานี่แหละ ยกตัวอย่างกลุ่ม Property เค้ารักกันมาก ในปี 40 ที่เจอวิกฤต ผมก็ได้ยินว่าเค้าช่วยเหลือกัน แต่ผมไม่รู้รายละเอียดลึกๆ

อ.วิสุทธิอาจารย์หลุยเคยสอน WIN-WIN เวลาเราดิวอะไรกันก็จะ WIN-WIN ให้ได้ทั้งสองฝ่าย นี่คือสิ่งที่อาจารย์ปลูกฝังจนเป็นนิสัย

อ.พิเชษฐ์ ที่คุณปรีชาบอก ไม่รู้อาจารย์หลุยใสชิพอะไรไว้ ผมก็พยายามคิดตาม จนมาคิดได้ว่าครั้งแรกเราเจอกันที่โรงแรมชั้นหนึ่ง เมื่อ 25 ปีที่แล้ว เราเป็นนักธูรกิจเล็กๆ ต้องใส่เสื้อนอกผูกไทด์ ไปเจอกันในโรงแรม บางคนครั้งแรกใส่ชุดพระราชทาน ครั้งต่อมาต้องเปลี่ยนไปใส่สูทผูกไทด์ อายุ 30 กว่า ใส่สูทผูกไทด์ไปเรียนหนังสือในโรงแรม ครั้งแรกเปิดที่โอเรียลเต็ล First Impression จะต้องมีฟอร์มกันพอสมควร อาจารย์หลุยท่านสร้างบรรยากาศ บอกว่าอย่าเพิ่งอึดอัดกับเสื้อนอก ทำให้พวกเรารู้จักออกสังคม มีมาตรฐาน ทุกวันนี้เราสนิทสนมกันแต่เราก็มีเส้นแบ่ง เราไม่ตบหลังตบไหล่ เฮ้ย ไปกินเหล้ากัน ไม่มี เราเจอกันทุกครั้งยกมือไหว้ เรียกคุณ เรียกผม ไม่เรียกชื่อเล่น เรามีมารยาทเหมือน 25 ปีที่แล้ว เหมือนคนเพิ่งรู้จักกัน พอคนเรามีเส้นแบ่ง มีอาณาจักรบ้าง ก็จะมีความเกรงใจ ทำให้ Conflict ไม่เกิด เป็นการให้เกียรติ

อันที่ 2 น่าจะเป็นวิชาสำคัญ เราเริ่มเรียน UNO เราเริ่มเรียน TA (Transactional Analysis) ตรงนั้นเป็นพื้นฐาน ที่ทำให้เราสนิทสนมกัน ไม่ Conflict กัน เช่น อาจารย์สอนว่า การปฏิบัติต่อคน มี 3 ระดับ มี Parent (ผู้ใหญ่ ผู้ปกครอง) Child (เด็ก) Adult (เป็นผู้ใหญ่) พูดด้วยเหตุผล ถ้าเค้า Parent มาแล้วเรา Parent กลับก็จะชนกัน “ผมว่ามันน่าจะอย่างนี้นะ” เราตอบว่า “เฮ้ยไม่ใช่ ผมคิดว่าอีกอย่าง” ซึ่งไม่ควร น่าจะเป็น Child หรือ Adult บอกว่า “เหรอ จริงรึเปล่า โอเคๆ” พอยอมรับ ฝ่ายโน้นสงบ เราก็พูดด้วยเหตุผล ก็ปรับตัวกันไป

อันที่ 3 คือ หลักสูตรสอนให้ทำดี ต้องมีคุณธรรม แม้กระทั่งเราเรียนภาษีอากร ไม่ได้สอนให้โกงภาษี แต่สอนให้มีวิชาในการบริหารภาษี ทำให้เราไม่ต้องจ่ายภาษีในส่วนที่ไม่ควรจะจ่าย ไม่ได้สอนว่าให้จ่ายภาษีน้อยๆ นะครับ พอเราเอาไปใช้แล้วได้ผล ทำให้งานเราคล่องขึ้น ลื่นขึ้น อาจารย์ปรีชาพูดดีนะ บนความเรียบง่ายของหลักสูตรมันได้ผลนะ อาจารย์หลุยดีไซน์อะไรไว้ผมไม่รู้ เพราะท่านเป็นนักจิตวิทยา

คุณปรีชาผมคิดว่าอาจารย์สร้างเหตุบังเอิญบนหลักสูตรนี้ มันแฝงไปด้วยสิ่งพิเศษ เช่น อาจารย์บ่นว่าเลิกเรียนกันแล้วยังไปคุยกันต่อที่โรงรถอีกเป็นชั่วโมง ผมไม่รู้อาจารย์พูดแบบนี้ มีนัยยะอะไร เราก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ มันรู้สึกอยากคุยอยากแลกเปลี่ยน อยากเติมให้กัน มีเรื่องคุยไม่หมด ที่มันดีคือ ตลอดชีวิตเราไม่เคยคุยกับใครมันเท่านี้ ทำไมมันดีอย่างนี้ล่ะ

อ.พิเชษฐ์แปลกอยู่อย่างคือ ไม่ทะเลาะกัน ทั้งๆ ที่เก่งกันทุกคน

คุณปรีชาคุยกันมายี่สิบกว่าปีแล้วยังไม่เบื่อเลย

อ.พิเชษฐ์ วันนี้ที่จริงไม่ว่าง ยังอุตส่าห์มา เพราะจะมาคุย วันหนึ่งผมไปต่างประเทศกับคุณวิทูร ทวีสกุลชัย เค้าอยู่รุ่น 5 เจ้าของกิ้มหยูเส็ง ค้ากระจก บริษัทเค้าใหญ่แค่ไหน ติดตั้งกระจกให้สุวรรณภูมิด้วย เราก็คุยกันบนเครื่องบินว่า ร้านขายกระจกเล็กๆ เหมือนสมัยเราหนุ่มๆ ไม่มีนะ บ้านผม กระจกบางๆ ที่เป็นช่องแสง ฟุตกว่าๆ มันแตก หามาเปลี่ยนไม่ได้เลย คุยเล่นๆ ก็จบ พอกลับมาเมืองไทยแกส่งคนมาเปลี่ยนกระจกให้ผม ผมอยากเขียนป้ายติดไว้จังเลยว่ากระจกบานนี้ติดโดยกิ้มหยูเส็ง มันเหมือนญาติ บ้านพี่ชายกระจกแตก ไปเปลี่ยนให้หน่อย แกไม่ได้มองที่ธุรกิจ

คุณปรีชา มันเริ่มจากคุยแล้วมันดี มันสนุก พวกเราไปที่ไหนไม่สำคัญขอให้ได้ไปกับพวกเรา เราคุยสนุกกันทั้งกลุ่ม จนปัจจุบันนี้ก็ยังต้องนัดทานข้าวเพื่อคุยกันอยู่เลย เราขับรถจากกรุงเทพไปเชียงราย คุยกันไม่หยุด บางทีเราไปเช็คอินบ้านเพื่อน เราคุยกันไปเรื่อยๆ จนรุ่งขึ้นเจ้าของบ้านไปไหนแล้วไม่รู้ เรายังคุยกันอยู่เลย แค่ไปเปลี่ยนที่คุยแล้วก็กลับ เรื่องที่คุยไม่มี ท็อปปิค อะไรก็ได้ มันมีเรื่องที่อยากให้เพื่อนรู้ เรื่องที่อยากให้เป็นประโยชน์กับเพื่อน เรื่องที่เป็นวิวัฒนาการใหม่ของโลกของสังคม แง่มุมการปกครองบริษัท หรือเทคโนโลยี คุยกันทุกเรื่อง ผมเคยเล่าให้ลูกน้องฟังว่า กลุ่มพวกเราเหมือนนิ้วห้านิ้ว มีสั้น มีใหญ่ นิ้วไม่เท่ากัน แต่ทุกคนถ่ายทอดกันจนนิ้วทุกนิ้วมันสมบูรณ์ใกล้เคียงกัน ถ้าขาดอะไรเราก็ยกหูหากัน ปรึกษากัน เหมือนเรามีที่ปรึกษาเยอะมาก บางทีก็เสนอตัว คุณให้ผมช่วยหน่อยสิ

อ.พิเชษฐ์ เวลาผมไปต่างจังหวัดแล้วผ่าน Outlet ของ FLY NOW ผมจะขอครอบครัวแวะเข้าไปชมกิจการ พอขึ้นรถผมก็ยกหูโทรหาคุณปรีชาเลย คุยครึ่งชั่วโมง ในฐานะผู้ตรวจการ เรื่องดีผมไม่คุย ผมคุยแต่เรื่องที่ต้องแก้ไข แกชอบไม่ชอบผมไม่รู้ ผมใส่เต็มที่ จนตอนนี้ไม่กล้าโทร เพราะคนดูแลคือลูกชาย

คุณปรีชา บางทีไปเห็นอะไรดีๆ ก็จะนึกถึง ต้องคนนั้นนะ คนนี้นะ นี่คือเรื่องเล่าของผล แต่จริงๆ แล้วมันสำคัญที่เหตุ อยู่ด้วยกันมา 25 ปี เรายังรู้สึกว่ายังเป็นห่วงเป็นใยกัน คอมเมนท์กันได้ ส่งภาพความปรารถนาดีให้กัน พูดตรงๆ แต่ไม่น่าเกลียด บางทีเราได้รับคำติจากคนอื่นเราคับข้องใจ แต่กับกลุ่มนี้ไม่ใช่ นี่รักกันมากนะถึงบอก

อ.วิสุทธิ เราเป็นนักจิตวิทยา เป็นศิษย์ก้นกุฏิของอาจารย์หลุย เราอ่านออกว่านั่นคือความปรารถนาดีจริงๆ ที่อยู่ข้างใน

อ.พิเชษฐ์ มันคือ Attitude ที่สั่งสมมา

คุณปรีชา ผมว่าต้องมาเรียน ถึงจะได้รู้ต้นเหตุที่แท้จริง

อ.พิเชษฐ์ บทสรุปนี้ดีมาก

คุณปรีชา จิตวิทยา มันคือการเข้าใจศาสตร์ของความคิดคน จะมีหลายค่ายที่สอน แต่ของอาจารย์หลุยดีนะ ตอนนั้นผมสร้าง Outlet 12,000 ตร.ม.ประมาณ 7 ไร่ มีหลังคาคลุมภายใน 60 วัน ผมใช้วิชาของอาจารย์ PERT/CPM พูดไม่ถึง 10 นาที ผมเอาแก่นมาใช้ ผมเอาเฟอร์นิเจอร์เข้า รับคนมาทำงาน ผมทำพร้อมกัน ผมเรียนหนังสือไม่ค่อยใส่ใจ อาจารย์ก็สอนแบบเล่นๆ แต่มันตรงจริตผมมากเลย ผมใช้ได้ผล พวกวิศวกรเรียนมาเป็นเทอมๆ สู้ผมเรียนกับอาจารย์หลุย 10 นาทีไม่ได้

อ.พิเชษฐ์ มันคือความรู้รวบยอด เรียนมาต้องมี 1 2 3 4 5 แต่ฝีมือคือ คุณกลั่นมันออกมาได้มั้ย เหมือนประสบการณ์นั่นแหละ อยู่ที่ใครตกตะกอนได้เร็วกว่ากัน มากกว่ากัน

คุณปรีชา ผมมองว่าพูดเท่าไหร่ก็ได้ แต่จะไม่มีความหมายเลย ถ้าคนฟังไม่เก็ท ถามว่ารับเท่ากันมั้ย ฝนตกมายังรองรับน้ำฝนได้ไม่เท่ากันเลย แล้วแต่ภาชนะที่แต่ละคนมี อย่างคุณพิเชษฐ์ แกรับได้เยอะ แกก็มาย่อยให้พวกเราต่อ เราก็อ๋อ เข้าใจ บางทีแกก็ทิ้งงานทิ้งการมาเลคเชอร์ให้เราฟังอีกรอบ คุณพิเชษฐ์เป็นคนที่ทำอะไรที่ยุ่งยากให้ง่ายขึ้นได้

อ.พิเชษฐ์ อาจารย์หลุยท่านสรุปเรื่องจิตวิทยาไว้ ให้เรามอง 3 อย่าง กาย ใจ สังคม ทุกวันนี้ยังใช้อยู่นะ ถ้ากายป่วย สมองมันไม่ไปนะ จิตคือ หมกมุ่น คิดมาก ก็เสีย สังคมก็เหมือนกัน ถ้าอยู่ในสังคมที่มีปัญหา ให้คุณลองย้ายไปเดี่ยวๆ คุณจะหายจากโรค เวลาคุณรู้สึกอึดอัด คุณดู 3 ตัวนี้ ส่วนมากมองแต่จิต ความกังวล คุณไม่ดูว่าร่างกายคุณอ่อนเพลีย แล้วยังทำงานหนัก มาเจอสังคมที่แทนจะเจอคนพูดดีๆ มาเจอคนที่ Necative คุณตายเลย

ผมนึกถึงสุภาษิตจีนบทหนึ่งมีอยู่ว่า เพื่อนสนิท ใกล้ชิดกว่าญาติ เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะญาติ เป็นญาติโดยบังเอิญ เราไม่ได้เลือก เทวดาส่งมา แต่เพื่อนเราเลือกได้ เพื่อนที่เราเลือกแล้ว เคมีตรงกัน มันมีความหมาย มีค่ามากกว่าญาติอีกนะ

สุดท้ายแล้วในฐานะรุ่นพี่ อยากบอกรุ่นน้องๆ ว่า การประสานประโยชน์ลักษณะนี้ ควรทำหรือไม่ ทำแล้วดีอย่างไร แล้วอะไรที่ทำให้คงวัฒนธรรมนี้ไว้

คุณปรีชา อย่างผมเจอคุณทุกครั้งผมก็ปรารถนาดีกับคุณทุกครั้ง คุณจะเกลียดผมลงเชียวหรอ เราต้องสร้างความปรารถนาดีกับคนในคลาสให้ได้ เป็นความปรารถนาดีโดยไม่หวังผล ปรารถนาดีเพื่อให้เพื่อนได้ประโยชน์ ความปรารถนาดีที่ส่งไปนี้ จะทำให้เกิดวัฒนธรรมได้ ถ้าทุกคนเป็นผู้ให้มันจะเป็นวัฒนธรรมของทุกรุ่น เชื่อว่าเรื่องดีๆ จะตามมาเอง

อ.พิเชษฐ์ ผมเชื่อว่าบอสส์รุ่นหลังๆ ก็มีเหมือนเรา ที่มีการประสานประโยชน์กันภายใน จะมากน้อยก็ต้องมี มีหลายกลุ่มเลย แต่บังเอิญวันนี้มาคุยกับกลุ่มนี้เท่านั้นเอง ข้อแนะนำคือ แนะนำให้รักษาสัมพันธภาพอันดีที่มีอยู่เอาไว้ มี 4 อย่างด้วยกันคือ 1. Manner การวางตัว ไม่ละลาบละล้วง ไม่ก้าวก่ายกัน 2. Attitude คุณต้องมี Positive Attitude ต่อกัน 3 Recognition ต้องการยอมรับนับถือกัน พูดอะไรมาไม่มีมีผิดนะ เค้าพูดในบริบทของเค้า แต่คนละบริบทกับเรา เมื่อไม่ตรงกันก็อย่าขัดแย้งกัน 4. คบกันด้วย Knowledge ด้วยความรู้ ไม่ว่าจะความรู้เรื่องอะไรก็แล้วแต่ รวมกันเป็น MARK (มาร์ค) สูตรคือ มาร์ค คิดสดๆ เลยนะเนี่ย ทำเป็นหลักสูตรได้เลย

คุณปรีชา ผมก็เพิ่งเคยได้ยิน

อ.วิสุทธิ ทุกครั้งที่เปิดหลักสูตร ผม อาจารย์พิเชษฐ์ อาจารย์อดิศร จะขึ้น Panel และ Intro ผมพูดภาพใหญ่ๆ รวมๆ อาจารย์พิเชษฐ์ พูดกติกาที่จะอยู่ร่วมกันในช่วง 8 เดือน อาจารย์อดิศรจะพูดเรื่องวัฒนธรรม ความผูกพัน การเกื้อกูลกัน ผมคิดว่าบอสส์เค้ารับรู้ แล้วก็มีการพูดถึง WIN-WIN เราปลูกฝังว่าเป็นการสอนในคลาสเดอะบอสส์ตั้งแต่สมัยดร.หลุย เล่าว่ามันดียังไง เดี๋ยวนี้ WIN-WIN ไม่พอ ต้อง WIN ALL หมายความว่า คุณสองคนจะรวมหัวกันทำอะไรก็ได้ แต่สังคมต้องดีด้วยนะ นี่คือสิ่งที่เราปลูกฝัง เค้าคงรับไปพอสมควร